Blog 5: Kano avontuur

Hoiiiii!

Super leuk dat je de moeite hebt genomen om op mijn blog te kijken! De aankomende 6 maanden ben ik Zuid Afrika voor mijn studie hotelmanagement. Hier in Zuid Afrika ga ik de volgende twee minoren doen; Online Marketing and Revenue Management en International HRM. Via deze blog zal ik jullie af en toe updaten over hoe het gaat en wat ik hier beleef.

Er is weer een weekend voorbij en dus tijd voor een nieuwe blog! Donderdag ging ik naar de duikschool voor het passen van alle spullen, en dat was een hoop! Wetsuit, vinnen, snorkelzet, BCD en we hebben gelijk heel veel geleerd. Elk schroefje en dingetje van de cilinder tot aan het vol en leeg laten lopen van je BCD. Oh en natuurlijk even herhaald hoe het zat met druk onder water.Dus  Marike hierbij het antwoord: bij oppervlakte water heb je een druk van 1 bar. Vervolgens wordt de druk per 10 meter 1 bar hoger. Dus, bij 3 meter onderwater heb je een druk van 1.3 bar. Het passen, uitleggen en prutselen duurde de hele middag en daarna zaten we ook echt helemaal vol met informatie. Maar hier hield het voor toen helaas op. Aankomende donderdag mag ik dan eindelijk ‘echt’ gaan duiken in een zwembad hier. Het zwembad is 25 meter diep, dat weer wel J

Dit weekend wilde we weer even weg uit Port Alfred en dus hadden we met onze buurtjes Manon en Tamar een 2 daagse kano trip gehuurd. Vrijdag ochtend vertrokken we met tassen vol eten, drinken, survival spullen en ons beddengoed naar de haven. Daar zouden we onze spullen aan de kano verhuurder geven die ze vervolgens naar de accomodatie zou brengen waar wij naartoe gingen kanoën. We hadden er echt super veel zin in en waren helemaal ready to go. Het was een kanotocht van ongeveer 15 km. De verhuurder zei dat we er wel op moesten rekenen dat je 5 uur bezig was. Zaterdag zouden we dan ook weer vroeg moeten vertrekken omdat je anders niet tegen de stroming in kwam. Vol goeie moed gingen we dan kanoën wat eigenlijk ook best wel lekker ging. Onze horloges hadden we niet mee en de telefoons waren goed opgeborgen in een afgesloten emmer waardoor je hele tijdsbesef weg viel. Heerlijk! Onderweg hielden we af en toe pauze om wat te eten en om mij in te smeren want kanonnen je verbrandt snel op het water zeg haha. We hadden geen route gekregen maar moesten gewoon de rivier volgen en dan zouden we vanzelf een steiger in een inham van de rivier zien liggen en daar moesten we dan naartoe. De route was zo mooi! Tussen de bergen door waren wij als enige op het water en het enige wat je hoorde was het geluid van de peddels in het water. En wauw het was zo cool! We zagen vanuit onze kano’s een giraffe! Dat was zo gaaf! Helaas konden we er niet al te lang naar kijken want dan zouden we weer 20 meter terug zijn.

Na ongeveer 5 uur peddelen zagen we dan eindelijk de steiger die we moesten hebben. Hij dreef op groene tonnen en vanaf de steiger liep er een paadje het bos in. We waren zo blij! Ondanks dat de tocht super mooi was en we het heel gezellig hadden waren we er op een gegeven moment ook wel echt klaar mee. Helemaal blij dat we het hadden gevonden legden we de kano’s op de kant en namen we onze spullen uit de kano om het huisje te gaan zoeken. En die hadden we snel gevonden. Het was een oud huisje midden in het bos wat er van buiten heel schattig uit zag. Een overkapping met picknickbank, een braai plek en wc en douche huisje. Als eerste deed ik de deur open en ik schrok mij echt te pletter! O V E R A L zaten beesten! Dode en levende. Alles zat vol met beesten. Grote, harige spinnen, dikke zwarte duizendpoten en nog veel meer. En met alles zat vol bedoel ik; de muren, de grond, de kasten, de deuren maar ook de bedden, wasbakken wc’s: ALLES! Het was echt zo ontzettend vies.

We waren helemaal voorbereid om dit weekend ‘back to basic’ te gaan en daar hadden we ook echt zin in maar dit was totaal niet wat we hadden verwacht. Gelukkig had de man van de kano verhuur gezegd dat we hem altijd mochten bellen. En dit vonden we wel zo’n moment. Eerst nog even het nummer opgezocht in bel-geschiedenis maar hij ging niet over. Shiiiiit we hadden geen bereik... Dus we zaten nu met vier meiden in the middle of nowhere, in een huisje waar we allemaal echt niet naar binnen wilden en zonder bereik om ook maar iets te regelen. PANIEK. We waren allemaal echt wel een beetje in shock en besefte ons heel  goed dat er gewoon niks anders opzat dan terug te peddelen want daar slapen kon echt, echt niet. Buiten gingen we nog wat eten om het peddelen eigenlijk ook maar uit te stellen en toen hoorde we een auto! Aangezien het gebied zo afgelegen was en er voor ons huisje een weg liep moest de auto wel langs ons rijden. En dat gebeurde gelukkig ook. Een oude pickup reed voorbij en we vroegen of ze wilden stoppen om ons te helpen. En dat deden ze dan ook. Een man en een vrouw stapten uit en vertelde dat ze één keer per week dit rondje reden om de huisjes te controleren. Ohh wat waren wij blij dat wij niet een uurtje extra pauze hadden genomen tijdens het kanoën of wat dan ook waardoor we deze mensen konden mis lopen. Eerst begrepen ze niet zo goed wat we bedoelde want de vrouw begon vrolijk een duizendpoot naar buiten te vegen die vervolgens in duizend stukjes brak. En wij huilden van binnen... Gelukkig begrepen ze even later wel dat we ons echt niet prettig voelde met de situatie en waren ze bereid om één van ons naar een plek te brengen waar wel bereik was zodat we daar iemand konden bellen. De andere drie zouden dan achter moeten blijven bij het huisje zonder ook nog maar een mogelijk tot contact dus no way dat we dat gingen doen.  Na lief vragen mochten we dan alle vier mee maar moesten we onze spullen in het huisje laten. Geen probleem, spullen konden ons toen even niet meer interesseren. Manon, die op krukken loopt vanwege een val net voor vertrek naar Zuid Afrika, ging voorin en Lysanne, Tamar en ik achterin. Het was een afgesloten pickup dus warm dat we het hadden. Zweten alsof je in een sauna zit dat we deden. Dat plus de gedachte dat we midden in de bossen bij vreemde in de auto zaten zonder bereik om iemand te alarmeren mocht het nodig zijn maakte de situatie flink ongemakkelijk.

Na een half uur rijden kwamen we dan eindelijk bij de plek met bereik. Het was het begin van het natuurreservaat waar we uit moesten stappen. Allereerst hebben we de kano verhuurder gebeld en gevraagd of hij ons kon ophalen. Daarna hebben we gekeken of Mansfield Game Reserve nog een lodge vrij had voor die nacht en dat hadden ze gelukkig dus ook dat gelijk geboekt. Top! De kano man zou er zo snel mogelijk aankomen en dan konden we naar de lodge. Zo snel mogelijk duurde dan wel drie kwartier maar gelullig kwam hij en was hij niet boos of wat dan ook. Wij moesten nog langer wachten bij het hek en hij zou doorrijden naar het huisje om onze spullen en de kano’s op te halen. Aangzien wij ook een half uur hadden gereden konden we nu dus minimaal op het dubbele rekenen. Maar oke, uiteindelijk kwam hij terug en lagen in de achterbak de kano’s waarmee we gekomen waren. Klein detail, er konden maar weer twee mensen in de auto en de andere twee moesten in de achterbak in de kano zitten. *kuch* onverantwoord *kuch* maar wel heel leuk *kuch*. Tamar en ik wilden wel in de kano’s gaan zitten en dat was eigenlijk heel erg vet! De natuur was zo mooi en het was gewoon heel erg grappig om te doen. We gingen wel steeds sneller maar hadden pas door dat we echt heel hard gingen toen we een bordje langs de weg zagen staan met 100km. Oops! Maar het ging allemaal goed hoor :)  We kwamen aan bij het Mansfield park en wauw we hadden echt  de beste lodge geboekt die er was! Voor ongeveer 80 euro hadden we 3 slaapkamers, 2 badkamers, een grote keuken, woonkamer , bar, terras en zwembad! Echt erg eigenlijk maar wat waren we er blij mee! Gelijk het zwembad ingedoken natuurlijk en heerlijk schoon gedoucht erna.

Voor ons survival weekend hadden we blikjes soep, broodjes en knakworstjes gehaald en die gingen we dan ook eten in onze lodge (ondanks dat we nu een mega keuken hadden). Super sfeervol hebben we buiten in de tuin gegeten en tot laat lekker gekletst en genoten van rode wijn. Op de campus mag je dus echt echt echt niet drinken. De tweede keer dat je wordt gesnapt word je naar huis gestuurd. Door deze regel merk je eigenlijk pas hoe standaard het is om te drinken bij gezellige etentjes enzo maar konden we er nu ook extra van genieten.

Zaterdag ochtend moesten we om 10 uur uit checken wat geen probleem was want de avond daarvoor waren we allemaal om 21 uur in slaap gevallen. De taxi haalde ons op en bracht ons weer terug naar de campus. Deze tocht hadden we toch iets anders voor ogen maar uiteindelijk was het nog helemaal goed gekomen. We zijn de rest van de middag op de campus gebleven en hebben oa de was gedaan. ’s Avonds zouden we naar MyPond gaan om te eten. MyPond is het teaching hotel/restaurant van de hotelschool hier. Aangezien we allemaal hotelschool doen en dus zelf ook in het teaching hotel in leeuwarden hebben gewerkt waren we wel heel benieuwd naar de service hier. Om 18 uur hadden we gereserveerd en werden we naar ons tafeltje gebracht. Met mooi uitzicht op het water en het wijnrek naast ons zaten we helemaal op de goeie plek haha. Het eten was heel erg lekker en de service nog iets wat ongemakkelijk maar dat herkende we van onszelf ook als je net begint in de horeca dus dat is helemaal oke. Het dessert zouden we buiten eten en toen ik even op mijn mobiel keek schrok ik best wel. In de Whatsapp groep met mama, Aster en Myrthe las ik dat Aster een ongeluk had gehad met haar wielrenfiets en Myrthe betrokken was bij een demonstratie met traangas. Jemig! Twee dingen die normaal nooit gebeuren en nu op dezelfde dag/avond. Ineens besef je je hoe ver je van alles vandaan bent en hoe graag je dan gewoon in de buurt had willen zijn. Misschien niet eens om er gelijk op de stoep te staan maar mocht het nodig zijn het in ieder geval wel kon. Gelukkig had ik drie hele lieve mensen om mij heen die me toen echt hebben geholpen. Vervolgens horen van Aster en Myrthe dat het goed met ze gaat was natuurlijk het fijnste!

Na het etentje zijn we door gegaan naar Guido’s, één van de drie barretjes waar je kan ‘uitgaan’. In Nederland zou het waarschijnlijk echt een kroegje zijn waar twee mensen zouden zitten. Hier maakt dat niet uit omdat je voor elkaar komt en niet voor de fancy lichten, goeie muziek of vette inrichting.

Zondag middag richting de supermarkt gegaan, wat wasjes gedaan en wat opgeruimd en ’s avonds na het eten nog gekaard met Panny en Anna. Gewoon een chill dagje na het avontuur van vrijdag.

Gisteren, maandag 27-2 voor het eerst geholpen bij de SoupKitchen. De SoupKitchen is een organisaite die eten maakt en uitdeeld voor de armere mensen in de townships. De allerarmste worden hier helaas niet mee geholpen omdat die zich niet laten helpen. We begonnen lekker vroeg om 7 uur met het maken van soep, snijden van brood en het vullen van de truck om richting de townships te gaan. Eerst langs verschillende adresjes om kratjes af te geven, daarna naar een wijk waar mensen zouden verzamelen en we het in één keer zouden uitdelen. Dat laatste was toch wel heftig. Mensen bleven maar vragen om meer en zeiden dat ze nog meer kinderen thuis hadden die ook moesten eten. Het was ons uitgelegd dat we tegen dit soort situaties echt nee moesten zeggen omdat anders iedereen om meer zou vragen. En dat klopt ook wel maar toch is het heel pijnlijk om te zijn hoe mensen proberen een extra snee brood te regelen en daar echt voor gaan voorkruipen, soms ruzie maken en aan je gaan zitten. Dit was weer even zo’n realisatie momentje hoe goed we het hebben en dat je altijd weet dat je vandaag, morgen en wanneer dan ook eten zult hebben en geen honger hoeft te lijden.

Ik ben nu al bijna een maand in Zuid Afrika en heb het heel erg naar mijn zin. Toch heb ik nog het idee alsof ik in een soort plastic bubbel leef en op vakantie ben. Dit komt ook omdat je tijdens de standaard dingen als boodschappen doen altijd opvalt en het nog niet 100% snapt hoe alles gaat. Verder is het ook wel lastig dat je de hele tijd op je zelf en andere moet letten. Overdag altijd met twee mensen lopen en ’s avonds met minimaal 4 en niet met alleen meiden. Dit is zo’n contrast met Leeuwarden waar ik prima om 11 uur ’s avonds op m’n fietsje naar de stad ging of van vriendinnen naar huis ging.

Ohja, reacties op m’n blog vind ik echt super leuk! :) Ik kan er helaas niet op reageren maar lees het natuurlijk allemaal wel.

Doeii

X